چه آسان میمیرند
غنچه های نا شگفته باغ
در این زمانه که زاغان شوم دشت
سیاه بیرق خود را
بر شاخهای خشک درختان شهر میآویزند
چه آسان میمیرند
غنچه های نا شگفته باغ
آیا دو باره، غارها
دعوت سرای بشرهای ثانیند؟
شاید که موجهای خفته دریا
از تازیانه بیداد، بیدارگشته اند
شاید خدا، بخواب خوشی برده است پناه
بهنام رحیمی
2015

How easily they perish,
The unopened buds of the garden,
In this era where ominous crows of the plain
Hang their black banners
On the dry branches of the city trees.
How easily they perish,
The unopened buds of the garden.
Do the caves once again,
Invite the second humans to their abode?
Perhaps the dormant waves of the sea
Have awakened from the tyranny of the thistle.
Perhaps God has sought refuge in a pleasant dream.
Behnam Rahimi
2015