ما گوشه بگیران بیابان الستیم
رخت سفر از دیرخرابات تو بستیم
از چشم خمارت بدر میکده رفتیم
وز شوق وصالت بسر راه نشستیم
صد جام هلاکت بگرفتیم و نمردیم
صد تیر قضا آمد و از جای نجستیم
در خلوت میخانه اگر خانه خرابیم
در مجلس خمار، می دست بدستیم
ما می نستانیم ز هر ساغروساقی
دردیکش خمخانه وازجام تو مستیم
پیمانه به پیمانه چو زد دشمن جانم
در خویش شکستیم و دلش را نشکستیم
ما شعله شمع ایم که روشنگر بزمیم
در خویش بسوزیم چو پروانه پرستیم
دوران اگرم پای بزنجیر بلا بست
زنجیر دریدیم وبریدم و گسستیم
بهنام رحیمی
2019

We, the corner-takers of the celestial desert,
Have packed our journey's gear from your ruins.
From the intoxication of your eyes, to the tavern we went,
And from longing for your union, at the road's head we sat.
A hundred cups of destruction we took, yet did not perish,
A hundred arrows of fate came, yet from our place we did not stir.
In the solitude of the tavern, if we are a ruined house,
In the gathering of intoxication, wine hand to hand we pass.
We are wine-seekers from every cupbearer and goblet,
A tavern's pain-bearer, from your cup we are drunk.
Cup to cup, when my soul's enemy struck,
We broke within ourselves, yet his heart we did not break.
We are the flame of the candle that illuminates the feast,
We burn within ourselves, like moth-worshippers we are.
If the era has chained my foot to the chain of calamity,
We tore the chain, cut it, and broke it.
Behnam Rahimi
2019