در سوگسالروز مرگ فروغ فرخزاد
مرگ او قلب مرا لرزاند و رفت
در دلم بهتی ، سکوتی، ناله ایی
چشم من گویی بتاریکی رسید
در کنار شعله بی هاله ایی
چون گل یخ در زمستانی شگفت
ناله های دفترش را جا گذاشت
دردهای مردمش را میشناخت
روی سنتهای تلخی پا گذاشت
رفت تا از درد بودن وارهد
در غروبی خسته و تاریک و سرد
شعر او در سینه من مانده است
قصه عصیان وفریادست ودرد
بهنام رحیمی
بیستچهار بهمن۱۳۸۹
2020

In mourning the anniversary of Forough Farrokhzad's death,
Her demise shook my heart and left.
In my heart, a wonder, a silence, a lament,
My eyes, as if, reached into darkness.
Beside a flame without a halo,
Like an ice flower blooming in winter.
She left behind the laments of her notebook,
She knew the pains of her people.
She stepped on the face of bitter traditions,
She left to escape from the pain of existence.
In a weary, dark, and cold twilight,
Her poetry remains in my chest,
A tale of rebellion, outcry, and pain.
Behnam Rahimi
24th of Bahman, 1389
2020