چشمهایم
پر باران شده از تنگی و دلتنگی شب
سحر از خستگی شب به امان امده است
مثل زنجیر،بلا، پشت بلا میاید
در دلم خاطره ها پیر و قدیمی شده اند
گل گلخانه کجا و گل باغ
تن من از نفس باد بهاری خالیست
خبری نیست ز ارامش مهتاب شبی
قسمت روزی ما تنهاییست
کاش میشد بخدا برد پناه
کاش میشد بزمان داشت امید
بهنام رحیم
2020

My eyes,
Heavy with the rain of night's confinement and longing,
Dawn has come to rest from the fatigue of night.
Like a chain, calamity follows calamity.
In my heart, memories have grown old and ancient.
Where is the greenhouse flower, and the garden flower?
My body is empty of the breath of spring wind.
There is no news of the tranquility of a moonlit night,
Our daily portion is solitude.
If only we could seek refuge in God,
If only we could hold onto hope in time.
Behnam Rahim
2020