من زنده مانده ام که ببینم
ان اب رفته بیاید بجوی باز
‌‌هرگز طلب نکنم عمر رفته را
ان ابروی ریخته اید به روی باز
من زنده مانده ام که بفهمم چگونه رفت
ان شوکت و تفخر و تاریخ پر غرور
ان طبع شاعرانه و ان عرف مردمی
ان جشن مهرورزی و ایین پر سرور
من زنده مانده ام که بپرسم ز اینه
راز نقاب چهره همسایگان خویش
ان قلب پر ز مهر و ان چهره های شاد
این ریشه برکنی از همریشگان خویش
من زنده مانده ام که بسازم خرابه را
سقفی دو باره بر سرایوان بپا کنم
ایین پاک و رسم نیاکان خویش را
چون دین خویش بمردم ایران ادا کنم
بهنام رحیمی
2020

I have lived to see,
If the departed water returns to the stream.
Never do I yearn for the life that's passed,
If the fallen eyebrow graces the face again.

I have lived to understand how it left,
The grandeur, pride, and history full of vanity,
The poetic temperament, the common people's customs,
The celebration of love and the joyous rituals.

I have lived to inquire from this mirror,
The secret behind the masks of my neighbors' faces,
The heart full of love, and the cheerful faces,
This root uprooted from its own kind.

I have lived to rebuild the ruins,
To erect a second roof over the porch,
To practice the pure customs of my ancestors,
To pay, like my faith, to the people of Iran.

Behnam Rahimi
2020