گر یک نفر بغرب امدو اینجا مقیم شد
اما ته دلش هنوز
زالزالک است و تمبر هندی و کشک است و ابدوغ
گر سجده میکند بسماور
روزی هزار بار
شرمنده سماق و پیاز است و تنگ دوغ
بر منقل کباب دارد عنایتی
فرنی رفیق و فالوده یارو شلغم پرست استو گوجه دوست
گر یاد قیمه پلو میکند مدام
چشمان او به ته دیگ دارد ارادتی
با چای داغ و نان قاق وگوشه باغ است مستاجر بهشت
او را مهاجر و غربی و کوچ از وطن مخوان
در سینه اش هوای وطن مانده است هنوز
بر شانه اش خاک وطن ماوا گرفته است
گاهی باو سلامی دوباره کن
بهنام رحیمی
2020

If one travels west and settles here,
Yet in his heart still holds dear
The tremors of home, the Indian stamp,
The whey, the eternal soup, the damp.

If he bows to the sky a thousand times a day,
He's still humbled by sumac, onions, and whey.
He graces the kebab on the grill,
With fereni as a friend, falooda as a thrill,
Turnip worshipper, and tomato's will.

If he constantly craves the stew and rice,
His eyes show reverence for the pot's device.
With hot tea, flatbread, and a garden's corner,
He rents a piece of heaven, a foreigner.

Don't call him a migrant, a westerner, a home deserter,
In his chest, the air of home still lingers.
On his shoulder, the dust of homeland clings.
Sometimes, greet him again,
Behnam Rahimi
2020