من چه تنهایم و تنهایی من
چه شکوهی دارد
ان زمانی که منو ویاد تو در خلوت خویش
چشم بر چشمه مهتابی ماه
گوش بر زمزمه زنجره گمشده در بیشه شب
میسپاریم دل خویش به اوای پریشانی نی
میزنیم پرسه در ان کوچه بن بست غریب
میکشانیم تن خسته خود را بلب چشمه صبح
لب فرو بسته ز تکرار تمنای نیاز
غرق در رایحه های گل ناز
میگذاریم که خورشید بیاید بسراغ شب ما
من چه تنهایم و تنهایی من
چه شکوهی دارد
بهنام رحیمی
2021

How alone I am, and what grandeur my solitude holds,
When in my seclusion, I remember you,
Eyes fixed on the moonlit spring,
Ears tuned to the whisper of a lost chain in the night's thicket.
We entrust our hearts to the disheveled melody of the reed flute,
We wander in that dead-end alley of strangeness,
We drag our weary bodies to the brink of the morning spring,
Lips sealed from the repetition of longing desires,
Immersed in the fragrances of the coquettish flower,
We let the sun come seeking our night.
How alone I am, and what grandeur my solitude holds.
Behnam Rahimi
2021