در چهره ام غمیست که لبخند میزند
اندم که ناله ایی به گلو گیر کرده است
ان لحظه ایی که زهرِ تبسم، اثر کرده بر لبم
اندم که چشمهای من، در چشمهای تو
دنبال پاسخیست
اندم که دستهای تو، در دستهای من
پرواز خواهشیست
اندم که چتر بسته نمی ایدم بکار
اما هزار قطره باران
با ریزشی مدام
اشگ ترا بگونه من هدیه میدهند
در چهره ام غمیست که لبخند میزند
شاید که افتاب بتابد
اندم که ابر های توهم
از اسمان خاطر تو کوچ کرده اند!
بهنام رحیمی
2021

Upon my face, a sorrow smiles,
A lament caught within my throat, I feel.
The moment when the poison of your smile, imprints on my lips,
My eyes in yours, seek an answer still.
Your hands in mine, yearn to take flight,
I refuse to unfurl my umbrella, despite the plight,
Yet a thousand raindrops, with their ceaseless fall,
Gift your tears upon my cheek, night after night.
Upon my face, a sorrow smiles,
Perhaps the sun may shine,
When your clouds too have departed,
From the sky of your memory, in time.
- Behnam Rahimi, 2021